Jan Tarasin to artysta urodzony w Kaliszu 11 września 1926 roku. Studiował malarstwo na ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki  w latach 1946-1951. Jeszcze jako student zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948/49.

W połowie lat 50. stworzył cykle litografii: „Nowa Huta i jej mieszkańcy” w 1954 oraz rok później „Dom“. W pierwszym cyklu wyraził sprzeciw wobec oficjalnemu optymizmowi, w drugim, operując symboliką martwej natury, zawarł treści egzystencjalne i odnoszące do niedawnego dramatu wojny. Po 1956 odszedł od malarstwa figuratywnego. Układy wyodrębnionych elementów (określanych jako „przedmioty“) umieszczane były przez artystę na płaszczyźnie (cykl „Wnętrze“, 1957) ), lub w aluzyjnej przestrzeni (cykle „Uczta“, 1957, „Brzeg“, 1962-1964, „Przedmioty policzone“, od 1968, „Antykwariat“, 1968). Poszczególne okresy jego twórczości różnią się sposobem opracowania „przedmiotów“ i ich usytuowania w przestrzeni obrazu lub wobec tła. Od lat 70. „przedmioty” przedstawiał jako znaki i symbole ponadmaterialnych znaczeń na jasnych, bywają iluzyjnie przestrzennych, zróżnicowanych walorowo, miękkich tłach (cykl „Kolekcja“, od 1971). W latach 90. artysta powrócił do kolorystycznego, bardziej malarskiego rozwiązywania zarówno znaków, jak i teł, często ciemnych lub przenikających się z „przedmiotami“. Tarasin od 1962 jest członkiem „Grupy Krakowskiej“.

W 1967 przeniósł się do Warszawy. Pracę pedagogiczną podjął ponownie w 1974, obejmując Pracownię Malarstwa warszawskiej ASP. W 1985 mianowany został profesorem nadzwyczajnym. W 1987 objął stanowisko rektora warszawskiej ASP, które sprawował do 1990.

W 1976 otrzymał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, w 1984 Nagrodę im. Jana Cybisa.; Nagroda na MB Sztuki w San Marino 1965.

W latach 1974–1982 wydawał autorskie Zeszyty z serigrafiami i tekstami. Uprawiał malarstwo, grafikę warsztatową (litografia, serigrafia) i użytkową (plakat) oraz refleksję teoretyczną o sztuce.

Zmarł 8 sierpnia 2009 w Warszawie.