Jacek Maślankiewicz to malarz obdarzony naturą złożoną, która wciąż poszukuje, przeobraża się. Ma w sobie tę odwagę posuwania się naprzód, wychylania się zza ciepłych i bezpiecznych tematów.Rozprowadza farbę swobodną ręką, tworząc impastową fakturę. Znakomicie operuje kolorem i formą, poprzez które buduje wizję. Jak sam wyraził, przypomina to układanie klocków, krok po kroku, wszystko zachowane w odpowiedniej kolejności – idea i proces twórczy – aż do momentu, gdy obraz wymyka się spod narzuconych mu rozkazów, ewoluuje i dopełnia się sam. Maślankiewicz komponuje niedopowiedzenia, każde płótno jest odrębną i szczerą wizją. Unika narracji, jest raczej obserwatorem. Lubuje się w kontrastach, które rodzą najistotniejszą esencję, bez zbędnych i rozpraszających szczegółów. Dużą wagę przywiązuje do tytułu, który wskazuje właściwy kierunek do odbioru dzieła. Obraz ma być integralny z życiem malarza i z jego duchowym stanem, ponadto musi budzić zainteresowanie, intrygować.
– Aleksandra Lewandowska