Obraz „AD17” Tomasza Alena Kopery ukazuje silnie metaforyczną wizję człowieka zespolonego z naturą, pogrążonego w zadumie i niemal mistycznej kontemplacji. Centralną postacią kompozycji jest antropomorficzna figura, która zdaje się wyrastać z pnia drzewa – jej ciało pokryte jest zielonym mchem, liśćmi i korzeniami, a twarz, zatopiona w cieniu, emanuje spokojem, melancholią i poczuciem ponadczasowości. Twórca posługuje się subtelnym, niemal hiperrealistycznym warsztatem, w którym miękkie światło przenika gęstą, mglistą scenerię, potęgując aurę tajemnicy.
W warstwie symbolicznej dzieło odczytać można jako refleksję nad nieuchronnym cyklem życia i przemijania. Człowiek, pogrążony w ciszy lasu, jawi się tu jako istota organicznie związana z ziemią – nie tyle jej władca, co integralna część jej rytmu. Obecność węża wijącego się wokół korzeni przywołuje archetypiczne skojarzenia – zarówno z odrodzeniem i transformacją, jak i z pradawną wiedzą czy grzechem pierworodnym, co dodaje scenie uniwersalnej, niemal mitologicznej głębi.
Paleta barw opiera się na stonowanych zieleniach, brązach i szarościach, co nadaje obrazowi miękkości, a jednocześnie surowej, leśnej atmosfery. Wrażenie organicznego przenikania człowieka i natury przypomina malarstwo symbolistów przełomu XIX i XX wieku, a w szczególności twórczość Arnolda Böcklina, gdzie natura staje się przestrzenią metafizycznej kontemplacji, a samotne postaci – uosobieniem duchowego wyciszenia.
Kopera, wierny swojemu charakterystycznemu stylowi łączącemu surrealizm z realizmem magicznym, tworzy tu obraz, który balansuje między snem a jawą. To wizualna medytacja nad miejscem człowieka we wszechświecie – istoty kruchej, lecz nierozerwalnie związanej z nieustannie odnawiającym się żywiołem przyrody.
Tagi: Tomasz Alen Kopera obrazy,