Jerzy Tchórzewski to malarz urodzony 24 kwietnia 1928 w Siedlcach. Polski malarz, grafik, poeta. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod kierunkiem Zbigniewa Pronaszki. W okresie studiów został członkiem i współzałożycielem Grupy Krakowskiej II.

Jego debiut malarski datuje się na 1948 rok, gdy uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Arsenale otrzymał nagrodę równorzędną. Na początku uprawiał malarstwo figuratywne pod wpływem surrealizmu, spod jego pędzla wychodziły fantastyczne stwory i postacie w wyimaginowanych pejzażach. Później zajął się ekspresyjnym malarstwem abstrakcyjnym tworząc katastroficzne wizje kosmicznych zderzeń, erupcji i wyładowań atmosferycznych. W latach 70 zajął się tematyką sakralną, zostając tym samym uznanym za jednego z najbardziej odkrywczych malarzy tego obszaru.

Po zakończeniu studiów przeprowadził się do Warszawy, gdzie w 1954 rozpoczął pracę pedagogiczną w Akademii Sztuk Pięknych. Prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki. W roku 1987 uzyskał tytuł profesora, w 1998 przeszedł na emeryturę.

W 1984 został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa.

Jerzy Tchórzewski zajmował się również poezją. Zbiór wierszy z lat 1988–1996, pt. „Wieczny początek gwałtownej chwili” ukazał się pośmiertnie w roku 2003. Zmarł 25 grudnia 1999 w Warszawie.