Alfred Lenica, artysta urodzony w Pabianicach w 1899. W zakresie malarstwa i rysunku uczył się prywatnie w pracowniach Artura Hannytkiewicza i Piotra Kubowicza w Poznaniu w latach 1925-1928.

W latach 30. uprawiał malarstwo figuratywne, nawiązujące w stylistyce do kubizmu. Nieco później uległ wpływom surrealizmu, który w późniejszym okresie stał się dla niego najpoważniejszym obszarem poszukiwań malarskich. Od połowy lat 40. był związany z Grupą Krakowską, której członkiem został kilka lat później. Przyjaźnił się z Jerzym Kujawskim. W 1947, w Poznaniu, został współzałożycielem awangardowej grupy „4F+R“ (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm).
Jest autorem pierwszego polskiego obrazu taszystowskiego (Farby w ruchu, 1949, tempera).

Pracował jednocześnie jako organizator życia artystycznego, w latach 1948-50 prezes Okręgu Poznańskiego ZPAP i jednocześnie kierownik Pracowni Sztuk Plastycznych tamże. Pod koniec lat 50. przeniósł się do Warszawy i również tu do 1969 pełnił kierownicze funkcje w ZPAP.

W drugiej połowie lat 50 uprawiał informel (z francuskiego „sztuka bezkształtna”), malując chętnie techniką drippingu.
Z czasem wypracował swój indywidualny, charakterystyczny dla niego styl wyróżniający się mocnymi, płaskimi formami obwiedzionymi wyraźnym konturem, które artysta umieszczał na tle silnie zgeometryzowanych, piętrzących się elementów. Później w jego pracach pojawiły się wpływy symbolizmu i surrealizmu. Lenica eksperymentował również z takimi technikami jak kolaż, fotomontaż, dekalkomania. Podejmował również tematy społeczne i polityczne.

Prace Alfreda Lenicy znajdują się m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Szczecinie oraz w wielu kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.

Zmarł w Warszawie w 1977 roku.